Begin er een beetje genoeg van te krijgen.....

Beste allemaal,

Ik ben inmiddels 36.4 weken zwanger van onze kleine. Helaas had ik dit keer niet het geluk dat mijn zwangerschap probleemloos verloopt. Met 28 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis wegens een dreigende vroeggeboorte. Gelukkig is dit niet gebeurd. Wel veel pijnlijke onderzoeken gehad en tegenstrijdige informatie.

Vorige week ben ik weer in het ziekenhuis beland ditmaal omdat mijn vliezen gebroken zouden zijn. Ook weer onderzoeken. Ik kreeg zelfs te horen dat ik ingeleid zou worden. Ik schrok me rot. Toen het moment daar was zei de gyn: "Sorry, we gaan toch niet inleiden. Klinisch gezien is er geen bewijs dat je vliezen zijn gebroken". Laat in de avond werd ik naar huis gestuurd. Ze konden niets doen.....
Sinds vorige week verga ik van de pijn. Ik ben zo goed als niet meer mobiel, heb last van helse pijnen, slaap amper, verlies veel vocht. Vandaag moest ik op controle komen bij het ziekenhuis. Ik had een hoge bloeddruk, kreeg een groeiecho (alles was goed met de beeb, is ook helemaal ingedaald) maar nog steeds geen zekerheid over al dan niet gebroken vliezen. Weer hetzelfde verhaaltje: "Geen klinisch bewijs...bla bla bla". Ik voel me met de dag ellendiger. Ik weet gewoon zeker dat de geboorte niet meer lang op zich laat wachten. Heb twee keer te maken gehad met een turbobevalling (ik ben zo iemand die zonder aanloop direct bevalt zonder voortekenen of wat dan ook) en hoe ik me nu voel is echt de aanloop naar een a.s. geboorte. Ik wordt door het ziekenhuis niet geloofd. Vandaag ook weer naar huis gestuurd.

Het rommelt enorm binnen. Gelukkig heb ik een goede VK. Zij neemt me wel heel serieus dus hebben we maar afgesproken dat als er echt wat gaat gebeuren ik haar ga bellen. Hoewel ik dan in principe te vroeg zou bevallen dit weekend, komt ze gelijk naar me toe. Ze belde daarnet ook nog even om te vragen hoe het gaat. Dat is altijd fijn.

Maar eerlijk gezegd heb ik het echt een beetje gehad. Die pijnen....die immobiliteit, die bekkeninstabiliteit, je steeds rotter te gaan voelen en dan die onverklaarbare onrust in mezelf...wordt er soms echt helemaal gek van. Wordt er ook inmiddels wanhopig van...hou mezelf maar voor dat het voor een goed doel is....het duurt niet lang meer en dan is de kleine er (hopelijk).